Kochani, ten niezwykły czas Wielkiej Nocy – świadectwo życia, a potem przejścia do Nowego Życia Osoby Jezusa, przywołuje w pamięci szereg obrazów i skojarzeń. Najpierw o tych, którzy Mu towarzyszyli w tej Drodze: Weroniki czy Szymona, którzy odważyli się pomóc, narażając się na agresję tłumu, ale i Piotra, który w obliczu niechęci innych zawahał się i nie przyznał się, że należy do wspólnoty.

Wspominamy też rozmowę o tych wydarzeniach z Tomkiem Sadowskim, założycielem Barki. Tomek mówił, że w istocie człowiek ma zobowiązanie, aby przeżyć życie rozumnie i nadać mu głębszy sens: „mimo, że żyjemy wszyscy na tym samym świecie z tymi samymi prawami, to nie wszyscy zostali równo obdarzeni losami, sytuacjami, kulturą czy cywilizacją. Ci z nas, którzy mają szczęście brać udział w wydarzeniach ważnych dla rozwoju świata i rozumieć je, są uprzywilejowani, ale i zobowiązani, by oddać to stukrotnie tym, którzy takiego szczęścia nie mieli. To uczy pokory.”

Myśląc o przemianie, wspominamy historię, którą opowiadał Baiba z plemienia Pokomo w Kenii: Orzeł żyje najdłużej wśród ptaków tego rodzaju, może dożyć nawet 70-ciu lat. Jednak, aby osiągnąć taki wiek, musi podjąć trudną decyzję – w wieku około lat 40-stu, jego niegdyś długie i elastyczne szpony starzeją się, nie mogąc sprawnie chwycić zdobyczy, która jest pokarmem. Jego, dawniej długi i ostry dziób, zagina się, a stare i ciężkie skrzydła z grubymi piórami przyklejają się do piersi, utrudniając latanie. Orzeł ma dwie możliwości: umrzeć lub przejść bolesny proces przemiany, który trwa około 150 dni. Proces ten wymaga, by poleciał na szczyt góry. Tam stukając dziobem o skały, wyrwał dziób i czekał aż odrośnie nowy. Następnie zrywa szpony. Gdy nowe szpony odrosną, wyrywa stare pióra. Po pięciu miesiącach orzeł odbywa słynny lot odrodzenia i żyje przez kolejne 30 lat…Odrodzenie orła pokazuje jego trud i wysiłek, by nadal żyć w wolności.

Z okazji Świąt Zmartwychwstania, życzymy każdemu serca wolnego od samego siebie i rozpoznania w Drugim Brata.

Bądźcie zdrowi!